34. Everybody have two faces

 Dzisiejsze dedykejszyn wędruje do Dream and Niallerka!

Miłego czytania :)

Do pokoju wszedł Harry. Zatrzymał się w progu i wiercił w nas dziurę wzrokiem. Ani drgnęłam, nie chciałam. Jednak dostrzegłam jak brunet zaciska pięści i szczękę. Zabijał wzrokiem Nialla, ale się nie odezwał.
- Nie masz się o co martwić, jest bezpieczna.- Powiedział blondyn.
- Bezpieczna? Przy tobie?- Prychnął. Na jego miejscu nie byłabym taka pewna siebie, bo czuję się bezpiecznie. Przy nikim nie czułam się tak bezpiecznie, jak przy nim. Bo nikomu nie ufałam tak bardzo, jak Niallowi.- Przy tobie nie da się być bezpiecznym.- Harry wyszedł, trzaskając drzwiami. Odsunęłam się od Horana, wpatrując w jego twarz.
- Jestem spokojny! Nie musisz się ode mnie odsuwać!- Krzyknął, wyrzucając ręce w powietrze.
- Przecież wiem, Niall.- Przysunęłam się do blondyna. Oparłam głowę o jego ramię.
- Staram się...- Wyszeptał. Na moją dłoń skapnęła pojedyncza łza. Bez zastanowienia usiadłam na udach chłopaka, patrząc mu w oczy. Kciukami wytarłam jego mokre policzki. Rozumiem, że jest mu ciężko. Krzyczy, choć nie chce krzyczeć. Mówi to, czego nie chce powiedzieć. To tak, jakbyś nienawidził fasoli, a jadł ją kilogramami i chociaż byłoby ci niedobrze, to nadal byś ją jadł, bo zwyczajnie nie panujesz nad tym, co robisz.- Hope, ja robię co mogę.- Wyjąkał. Jego oczy zdążyły zrobić się czerwone od płaczu, tak samo, jak policzki i nos.
- Przecież wiem.- Przytuliłam się do niego. Sama nad sobą nie panuję, kiedy jestem naprawdę zdenerwowana. Teraz jest łatwiej opanować mi moją 'ciemną stronę'. Ale początki były ciężkie, o czym świadczy chociażby to, co zrobiłam Sophie. Nie chciałam. Ona mnie zirytowała, a potem to nie byłam ja. Nie wiem co to było, ale nie ja. Dlatego nie mogę oceniać Nialla.

Nocowałam u blondyna. Nie mogłam spać. Męczyło mnie to, co zrobiłam. Próbowałam również zrozumieć słowa Horana. Dlaczego on wszystko utrudnia? Gdyby nie on, to pewnie dawno leżałabym dwa metry pod ziemią. Gdyby nie on, to teraz znowu pieprzyłabym się z Harrym. A może to Styles wszystko komplikuje? Bo gdyby nie pojawił się w moim życiu, gdyby mnie nie porwał, to byłabym z Niallem. Mój los wcale nie jest zależny ode mnie. Jest zależny od osób w moim otoczeniu. Ja mogę jedynie podejmować wybory. Wpatrywałam się w śpiącego blondyna. Wyglądał uroczo! Uśmiechnęłam się sama do siebie. Jest już prawie południe, a on się jeszcze nie obudził. Może to ze względu na to, że milczał razem ze mną do późna. Pocałowałam go w czoło i powoli uwolniłam się z jego uścisku.
- Gdzie idziesz?- Wymamrotał, macając dłonią miejsce, gdzie wcześniej leżałam.
- Śpij, zaraz wrócę.
- Nie idź sama.- Nadal mówił z twarzą w poduszce.
- Jestem w zamku, a jakby co, to jest Harry.
- O niego się boję.
- Dam sobie radę, Niall. Śpij.
- Pamiętasz?- Otworzył jedno oko i spojrzał w moją stronę.- Jakby co, to krzycz. Usłyszę.
- Pamiętam.- Uśmiechnęłam się i wyszłam z jego pokoju, kradnąc po drodze za dużą bluzę. Szłam boso korytarzami zamku. Chciałam iść do kuchni i po prosić o jakieś śniadanie, albo już może obiad. Po drodze minęłam zarówno mój pokój, jak i Harry'ego. Zdziwiłam się, kiedy w tym drugim zauważyłam brak drzwi. W środku panował kompletny chaos. Jakby przeszło tam tornado. I pamiętałam ten widok, bo podobny kiedyś posprzątałam. Bez zatrzymywania się szłam dalej. W końcu dotarłam do kuchni. Weszłam do środka i zastałam podobny bałagan. Wszystko było porozrzucane. A na środku stała dziewczyna. Starała się ogarnąć trochę pomieszczenie.
- Hope...- Szepnęła na mój widok. Znałam ją i to bardzo dobrze. Tą delikatną cerę poznałabym wszędzie.
- Co się stało?
- Pan Styles...- Zaczęła.- Ma zły humor.
- Ale chyba nic ci nie zrobił?!- Podeszłam szybko do dziewczyny i oglądnęłam ją z każdej strony. Miała pokaleczone dłonie, ale to po ostatnim razie, gdzie Harry użył ją jako osoby do wyżycia się.- Jak masz na imię?
- Violet.- Uśmiechnęła się lekko.
- To Harry to zrobił?- Kiwnęła delikatnie głową.
- Nie wiem czy jesteś tego świadoma, ale masz nad nim kontrolę.
- Nie rozumiem.- Zmarszczyłam brwi i czekałam na dalsze wyjaśnienia.
- Jedyne czego on chce to Ciebie. Kiedy jesteś blisko, to nic go nie denerwuje, jest miły i pomocny. Każdemu z nas jest wtedy lżej, bo nie musimy znosić jego wybuchów. A to- Spojrzała na bałagan.- się dzieje, kiedy się od niego oddalasz.
- Nadal nie rozumiem.
- Potrafisz patrzeć, Hope. Kiedy spędzałaś całe dnie z Niallem, wyżył się na mnie za głupi kubek. Kiedy spędziłaś z nim czas, był miły i mnie przeprosił. Teraz się od niego oddaliłaś, odtrąciłaś go, albo zaczęłaś ignorować, więc wpadł w furię. Rozładowuje frustrację na poddanych i wszystkich przedmiotach, jakie wpadną mu w ręce.
- Ale...
- Idź i zobacz. Spróbuj, to się przekonasz, a ja za pół godziny przyniosę śniadanie do pokoju Nialla.- Nie wnikałam skąd wiedziała, że po to przyszłam, skoro jej tego nie mówiłam. Byłam za bardzo zszokowana jej słowami. Może jest w tym trochę prawdy? Przespałam się z nim i był nie do poznania, a gdy zobaczył mnie i Nialla, to o mało nie rozniósł zamku na małe kawałeczki. Wyszłam z kuchni i wróciłam do blondyna. Szłam zdezorientowana korytarzami. Naprawdę ja mam nad nim kontrolę? Wpadłam na kogoś. Odbiłam się od jego klatki piersiowej, po czym wywnioskowałam, że to chłopak. Przeprosiłam i chciałam iść dalej, ale on mnie zatrzymał.
- Gdzie...
- Nie twój interes.- Przerwałam mu. Nie mam zamiaru teraz prowadzić jakiejkolwiek dyskusji z jego osobą. Jednak nie pozwolił mi wyrwać się z mocnego uścisku na nadgarstku.
- Nie pójdziesz do niego.
- Bo co?!- Krzyknęłam, a po moich policzkach spłynęły łzy.- Zabronisz mi?! Zamkniesz w pokoju?! Pobijesz, zgwałcisz czy Bóg wie co! A może go zabijesz, tak?!
- Nie histeryzuj.
- Nie rozkazuj mi!- Szarpałam się, a on dalej nie odpuszczał. Przyciągał mnie coraz bliżej siebie.- Nienawidzę Cię! Jesteś samolubnym dupkiem! Interesujesz się tylko sobą! Nie obchodzi cię co czują inni. Zachowujesz się jak skończony chuj! Żałuję, że cię spotkałam! I żałuję, że ci zaufałam. Jesteś najgor...
- Co ja ci do cholery zrobiłem?!- Przerwał mi.- Staram się jak tylko mogę! Nie widzisz tego?! Już nie wiem co miałbym zrobić, żebyś mnie chociaż polubiła! Nie jestem doskonały tak jak Niall! Dobrze o tym wiesz...- Nagle jego krzyk mienił się w szept.- Nie jestem idealny, ale robię wszystko, żeby być dla ciebie jak najlepszy.
- To zacznij interesować się moimi uczuciami, a nie tylko osiągnięciem celu.- Warknęłam i w końcu się uwolniłam. Niemal biegiem ruszyłam do pokoju Nialla. Wpadłam do środka, zatrzaskując drzwi. Oparłam się o nie i zjechałam na podłogę. Mam dość, dość jego.

Leżałam w łóżku blondyna przez kolejne kilka godzin. Płakałam, a on nie żądał żadnych wyjaśnień, tylko po prostu przy mnie był. I nie wiem co był najgorsze. To, że ranię Nialla, przez to, że nie dostrzegam jak wiele dla mnie robi, czy to, że ranię Harry'ego, cały czas go odtrącając. Bo jest to prawda. Bez względu na wszystko, zauważam tylko to, co najgorsze. Zawsze jest u mnie najgorszy i pochopnie go oceniam, nie słuchając co ma do powiedzenia. Ale nie potrafię inaczej i nie wiem dlaczego. Harry po prostu jest tym najgorszym, nieważne jak bardzo by się starał. I jestem kompletnie zaślepiona, bo nie potrafię zauważyć niczego dobrego w jego zachowaniu. I jestem zimną suką zarówno w stosunku do niego, jak i do Nialla. Może ja po prostu nie potrafię kochać? W końcu jestem potworem. Zwykłym potworem... Leżałam tak bardzo długo. Horan się ubierał, bo obiecał Alice, że dzisiaj ją odwiedzi. Pytał czy nie chciałabym pójść z nim, ale ja nie miałam na to najmniejszej ochoty. W końcu zostałam sama, tak bez nikogo. A ja nie lubię być sama. Za długo tak było. Dlatego wstałam i ruszyłam, aby przejść się po zamku. Tym razem nie miałam zamiaru schodzić w podziemia, ale jak najbardziej mogłam się zwyczajnie przejść. Poszłam do kuchni, gdzie o dziwo nie było nikogo. Cały zamek świecił pustkami. Wróciłam do siebie, skąd zabrałam szkicownik. Nienawidzę tego miejsca. Usiadłam na łóżku i zaczęłam coś mazać. Nie była to jakaś jedna, określona rzecz czy postać. Zwykłe bohomazy, które miały zabić nudę.
- Hope...- Ktoś wyszeptał moje imię. Rozglądnęłam się, ale nikogo nie było.- Chodź- Odezwał się ponownie, a drzwi, które prowadziły na korytarz same się otwarły. Wstałam powoli, odkładając szkicownik. Niepewnie podeszłam do drzwi i wyjrzałam przez nie, rozglądając się po korytarzu.- Chodź- Dobiegło gdzieś z daleka. Poszłam za tym głosem.
- Kim jesteś?- Zmarszczyłam brwi. Nie uzyskałam odpowiedzi, ale coś jak po sznurku ciągnęło mnie wśród korytarzy. Zatrzymałam się przed drzwiami do jakiegoś pomieszczenia. Niepewnie weszłam do środka i od razu podeszłam do ogromnego lustra, które się tu znajdowało. Zobaczyłam swoje odbicie. Nic specjalnego, gdyby ono nie żyło swoim życiem. Tamta Hope uśmiechała się, pomimo że ja tego nie robiłam. Jej oczy miały znienawidzony przeze mnie kruczoczarny kolor.- Kim jesteś?- Powtórzyłam pytanie. Druga ja podeszła bliżej i położyła dłoń na lustrze, tak, jakby dzieliła nas tylko zwyczajna szyba. Kiwnęła wymownie, dając mi znak, że mam zrobić to samo. Pomimo strachu, przyłożyłam dłoń do podobnego miejsca.
- Tobą.- Odpowiedziała, a przez moje ciało przeszedł dziwny dreszcz.- Najwyższa pora się poznać, Hope.
- J-jak to mną?- Zająknęłam się.
- Ty nic nie wiesz. Jesteś za delikatna. Krucha, uprzejma, miła...- Prychnęłam sama na siebie.- Ja jestem wcieleniem mocy nad jaką panujesz.
- Ale...
- Jestem tobą.- Pokazała na mnie palcem, a ja poczułam, jakby ktoś dźgnął mnie w klatkę piersiową.- Jesteśmy jednością, Hope. Ja panują nad mocami, a ty podejmujesz decyzje.- Druga ja znalazła się tuż za mną. Czułam jej oddech na swoim karku.- To nasza tajemnica. Nikomu nie mów, że mnie widziałaś.- Obeszła mnie dookoła, głaszcząc po włosach. Zbliżyła swoją twarz do mojej, kładąc dłoń na moim policzku. Patrzyłam w jej czarne demoniczne oczy i mogłam w nich zobaczyć wszystko co tylko chciałam.- Jesteśmy jednym.- Szepnęła i mnie pocałowała, a ja czułam jak wchodzi do mojego ciała. To było straszne. Druga ja? Wybiegłam z pomieszczenia, czując jak strach ogarnia moje ciało. I po prostu biegłam. Jednak pomimo mijającego czasu i odległości jaką powinnam pokonać, wydawało się, że stoję w miejscu. Korytarz nie miał końca. Przyspieszyłam, pomimo braku sił. I nagle otworzyłam oczy. Rozglądnęłam się po pokoju. Czerwone ściany, zdjęcia, gitara... Jestem u Nialla. To był sen! Zwykły sen! Mój oddech był przyspieszony, tak jakbym naprawdę przed sekundą pokonała maraton.
- Tylko sen...- Szepnęłam sama do siebie. Męczą mnie... Te cholerne sny są tak nieprawdopodobnie prawdziwe. Horana nie było. Naprawdę wyszedł do wioski, ale ja nie poszłam zwiedzać zamku. Zwyczajnie zasnęłam. Zwlokłam się z łóżka, ubierając za dużą bluzę i buty. Nie wiem czy wyjście z tego pokoju jest dobrym pomysłem, ale chyba nie mam wyboru. Muszę się przewietrzyć. Uspokoić myśli. Szłam spokojnie korytarzami, kierując się do głównego wyjścia. Coraz pewniej czuję się w tym zamku. Wiem jak dotrzeć do najważniejszych pomieszczeń. Byłam już prawie przy drzwiach, a do moich uszu docierał krzyk. Znany mi krzyk. Wyszłam na dziedziniec i zobaczyłam zebranych ludzi. O nie!
- Nic nie zrobiłem! Nie możecie go słuchać! Jestem tu dzięki Elizabeth i mam prawo zostać!- Znałam ten głos. Należał do Luke'a. Przycisnęłam się przez tłum. Harry nie może! Dwóch facetów ciągnęło Luke'a w nieznane mi miejsce, a Styles stał i się przyglądał. Podbiegłam do lokatego.
- Co ty robisz?!
- Jest mieszańcem, nie ma prawa żeby żyć.- Powiedział oschle. Tak też wyglądał. Naprawdę oschle. Patrzył na szarpiącego się chłopaka, a jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Przypomniałam sobie słowa Violet. Mam nad nim kontrolę? Nie zauważyłam, kiedy zaczęłam płakać. Stanęłam przed brunetem.
- Harry, proszę...- Szepnęłam, patrząc mu prosto w oczy. On unikał mojego wzroku. Czyli jednak? Poi się, że się złamie.- Nie możesz go wyrzucić.
- Mogę.
- Harry...- Przytuliłam się do niego.- Moja babcia...
- Przestań!- Odsunął się ode mnie. Kompletnie zalałam się łzami. On nie może! Luke to jedyna osoba, która była przy mnie w tym pieprzonym zamku, kiedy nie było Nialla! Mimo wszystko nadal patrzyłam mu prosto w oczy, chcąc cokolwiek z nich wyczytać. Był zdezorientowany. Nie wiedział co ma teraz zrobić.Zacisnęłam pięści, wypuszczając głośno powietrze. Ponownie zmniejszyłam odległość jaka nas dzieliła. Wspięłam się na palce.
- Zrobię co chcesz, tylko go zostaw.- Szepnęłam mu do ucha. Chyba nie mam innego wyboru...

----------------------------------------------------

Dum dum duuum! Główny wątek uważam za wstępnie wprowadzony XD Jak tam u Was misie? Czemu mam Was tak mało na Sexuality Education i Madnes? Hmmm? Zrobię strajk! XD Jak myślicie? Co to będzie? Co się stanie? Co się tutaj dzieje! OMFG! *o* Wyznanie Harry'ego takie aww! #TeamHarry! Ale za to tak bardzo opiekuńczy Niall! #TeamNiall XD I jak myślicie, co ja mogę wykombinować co do snu Hope? A może tytuł podpowie? Woman With a Demon? Hmmm? Do następnego!